Vermoeiende stagedag

Dinsdag 12 maart 2013

We sliepen deze nacht met drie in één bed. Lotte had een mindere nacht. Jill had weer enkele nieuwe beten en Fatouma was hier niet gelukkig mee. Ze vindt dit zeer vervelend en denkt dat het haar schuld is. Ze waste ons muskietennet uit en hing onze lakens in de zon. Hopelijk zijn de beestjes nu weg. 

 Op school ging het er een beetje anders aan toe dan verwacht. We hadden een hele planning opgesteld voor deze week, maar Jill kreeg te horen van haar juf dat ze wou starten met de toetsen die ze aan het eind van elke semester afnemen bij de kleuters.  Ze neemt dus een deel van Jill haar tijd in beslag zodat Jill niet heel haar week kan uitwerken zoals gepland. Dit vond ze niet fijn want alles was zo goed voorbereid. Met gevolg dat ze een leuke activiteit niet kon doen. Bij Lotte starten ze ook met alles te herhalen, maar haar leerkracht heeft minder tijd nodig. Toch moeten we beiden onze planningen wat aanpassen. Hier zijn we niet zo tevreden mee omdat we er veel tijd in hebben gestoken en we niet alles kunnen doen wat we willen. Het was vandaag de eerste keer dat we mee konden eten in onze stageschool. Hier hadden we al lang naar uitgekeken. Het was heel lekker eten. Een soort van pasta met ajuinensaus bij. Het heeft ons gesmaakt.

Na school waren we alle twee uitgeput. Het is hier heel warm aan het worden en hier hebben we toch wel wat last mee. De stage vraagt ook heel veel van ons.  We aten een koek en ruste wat uit op de zetel. Daarna keken we naar een film en kwamen we er weer helemaal bovenop.

Voor de rest zag het ernaar uit dat de avond rustig zou verlopen, maar dit was absoluut niet het geval. De jongens waren naar het voetbal aan het kijken en telkens er een goal werd gemaakt hoorden we heel wat gejuicht. Even later ontdekte Naomi dat er iets uit de ijskast was genomen dat wij zelf gekocht hadden. Normaal weet iedereen hier dat het bovenste schap van ons is en dat ze er moeten afblijven.  We vertelden dit aan Fatouma en toen was de rust gedaan. Fatouma was zeer kwaad op haar kinderen en wou weten wie dit gedaan had. Na 20 minuten geroep en getier was de rust terug. We weten nog wel steeds niet wie er iets van ons uit de ijskast heeft genomen. Er lopen hier zoveel mensen binnen en buiten dat iedereen het kan geweest zijn. De vader installeerden een slot op de ijskast zodat er geen andere mensen meer in kunnen. Fatouma voelt zich wel zeer schuldig over dit voorval en wij vinden het ook wel vervelend.

Groetjes,

Lotte en Jill